คุยห- หมายถึง [คุยหะ-] (แบบ) ว. ลับ, ซ่อนเร้น. (ป. คุยฺห; ส. คุหฺย).
(ราชา) น. อวัยวะที่ลับ ใช้ว่า พระคุยหฐาน. (ป. คุยฺห + ?าน; ป. คุยฺห + ส. ปฺรเทศ).
(ราชา) น. อวัยวะที่ลับ ใช้ว่า พระคุยหฐาน. (ป. คุยฺห + ?าน; ป. คุยฺห + ส. ปฺรเทศ).
[คุยหะระหัด] น. ความลับที่ควรปิดบัง. (ป. คุยฺห + ส. รหสฺย).
น. ผู้สั่งสอน, ครู. (ป., ส.).
น. กิจหรือหน้าที่แห่งครู.
น. วันครู คือ วันพฤหัสบดี, ชีววาร หรือ พฤหัสปติวาร ก็ว่า.
น. การเล่าเรียนวิชาครู.